Dugo najavljivana optužnica protiv nekadašnjeg vođe OVK, Hašima Tačija, konačno je podignuta. Zajedno sa njim pred Specijalnim sudom u Hagu su optuženi Kadri Veselji, Jakup Krasnići i Redžep Seljimi, po šest tačaka za zločine protiv čovečnosti i po četiri tačke za ratne zločine.
Optužnicom je obuhvaćen period eskalacije oružane pobune OVK, od marta 1998. do septembra 1999. godine. Tužilaštvo tvrdi da su optuženi sprovodili „široke, sistematske napade na civilno stanovništvo“, tokom „udruženog zločinačkog poduhvata“, sprovedenog sa ciljem da „uspostave i vrše kontrolu nad celim Kosovom, što je uključivalo zastrašivanje, maltretiranje, nasilje i uklanjanje onih koji su smatrani za protivnike“.
Podizanje optužnica, suđenje i presude će imati dalekosežne posledice po razvoj kosovskog pitanja. Prva, direktna posledica je bila ostavka predsednika Kosova, Hašima Tačija, čime su, po svoj prilici, najavljeni novi izbori na Kosovu i ulazak u period duboke nestabilnosti. Tačijeva ostavka i dobrovoljan odlazak u Hag od mnogih su (ne samo u Prištini i na Zapadu, već i u Beogradu) dočekani sa glasnim pohvalama kao „moralan“, „demokratski“ i „državnički“ potez, u čemu je nemalo licemerja, budući da su Tači i ostali optuženi na sve načine godinama sabotirali rad Specijalnog suda i pokušavali da ga ukinu.
Pored političkih posledica, koje će se tek osetiti u narednim mesecima, podizanje optužnice i buduće presude imaće još jednu, izuzetno važnu, dugoročnu posledicu. Tokom prethodne dve decenije Albanci su od rata 1998-1999. godine načinili utemeljujući mit državnosti Kosova. Borba OVK se smatra za „čistu bez ijedne mrlje“. Pali borci se slave kao „mučenici“, dok su veterani važan društveni i politički faktor. Svaka kritika borbe OVK i pominjanje počinjenih zločina doživljavaju se kao napad na dogmu, na vrednosti koje su za Albance svete.
U aprilu mesecu Škeljzen Gaši, savetnik tadašnjeg premijera Kosova, Aljbina Kurtija, otpušten je jer je u jednoj televizijskoj emisiji rekao da su pojedinci iz redova OVK izvršili pojedinačne zločine. Tvrdnja je izazvala žestoke napade na Gašija, upućivane su mu i pretnje smrću, pa je Kurti bio prinuđen da ga otpusti sa mesta savetnika iako su privatno dobri prijatelji. Epizoda rečito govori o načinu na koji se borba OVK tretira među Albancima na Kosovu danas.
Podizanje optužnice protiv četvorice vođa OVK neizbežno će pokrenuti diskusiju o karakteru njene borbe i dovesti u pitanje mnoge „istine“ iz narativa koji već dve decenije dominira među Albancima i u međunarodnoj javnosti.
Odmah nakon vesti da su optužnice potvrđene i optuženi uhapšeni došlo je do niza izjava albanskih političara u kojima je najavljen odnos prema sudu, optužnicama i preispitivanju ispravnosti borbe OVK. Lider pokreta Samoopredeljenje, Aljbin Kurti, u saopštenju je rekao da podizanje optužnica predstavlja „nastavak specijalne nepravde“, koja raduje jedino „nekadašnje Miloševićeve saradnike“ u Beogradu. Istakao je da će „sud suditi sada“, ali da će „istorija suditi sudu“, i naglasio da je borba OVK temelj „države Kosovo“ i „slobode i blagostanja njenih građana“.
Enver Hodžaj, bivši ministar inostranih poslova Kosova, napisao je da suđenje nije proces protiv Hašima Tačija, već protiv „slobode, nezavisnosti i rata za oslobođenje Kosova“. Vljora Čitaku, doskorašnja ambasadorka Kosova u SAD i osoba koja se pominje kao moguća nova predsednica Kosova, borbu OVK je uporedila sa borbom francuskog pokreta otpora protiv nacista u Drugom svetskom ratu, a Tačija sa Šarlom De Golom. Petrit Selimi, još jedan bivši ministar inostranih poslova Kosova, u nizu na Tviteru je napisao da je sud nepravedan i antialbanski, i da je „Republika Kosovo“ direktan rezultat borbe OVK i njenih vođa, koje je nazvao herojima. U Selimijevom nizu se može uočiti jedan zanimljiv detalj. Istakao je da se optužnicom četvorica vođa OVK stavljaju u kontekst „kriminalnih aktivnosti“ od kako su se, kao „mladi idealisti“, okupili krajem 1993. godine.
Zaista, u uvodnom delu optužnice, u nekoliko tačaka je skiciran okvir u kome je došlo do događaja zbog kojih je podignuta optužnica. Kao početna međa navedeno je „ukidanje autonomije“ Kosova 1989. godine, usled čega je došlo do masovnog nezadovoljstva Albanaca. Dalje se navodi da je dominanta politička snaga među Albancima u prvoj polovini 90-ih bio „Demokratski savez Kosova“ (alb. Lidhja Demokratike e Kosovës shkurt – LDK), čiji je lider bio Ibrahim Rugova. Ova stranka i njen lider su zagovarali nenasilnu borbu za nezavisnost. Istovremeno, na Kosovu i među Albancima u emigraciji je delovala i „nacionalistička organizacija“, kako u optužnici stoji, „Narodni pokret Kosova“ (alb. Lëvizja Popullore e Kosovës – LPK), koja se zalagala za oružanu borbu sa ciljem da „oslobodi Kosovo od Srbije“.
Krajem 1993. u okviru „Narodnog pokreta Kosova“ formiran je specijalni sektor sa zadatkom da koordiniše oružanim jedinicama na Kosovu. Naredne godine usvojeno je ime „Oslobodilačka vojska Kosova“ – OVK (alb. Ushtria Çlirimtare e Kosovës – UÇK), pod kojim je započelo ujedinjavanje raznih naoružanih grupa. Osnovan je „Generalštab“ u koji su ušli Azem Sulja, Džavit Haliti, Hašim Tači, Kadri Veselji, Redžep Seljimi, Lahi Brahimaj i Sokolj Bašota. Tokom 1997. pridružio im se i Jakup Krasnići. Zadatak „Generalštaba“ je bio organizovanje masovne pobune, u čemu su konačno uspeli u proleće 1998. godine.
U uvodu optužnice sumirani su dobro poznati podaci. Danas dominantni narativ među Albancima sa Kosova i u većem delu međunarodne javnosti govori da je OVK nikla kao odgovor na represiju državnih organa Srbije („genocid“ kako Albanci tvrde) i neuspeh pacifističkih metoda Ibrahima Rugove i njegovih sledbenika. U nizu na Tviteru Petrit Selimi tvrdi da đ„nezavisnog Kosova“ i „slobode njegovih građana“ ne bi bilo da se buduće vođe OVK nisu skupili 1993. godine i poveli borbu „Davida protiv Golijata“.
U čitavoj toj konstrukciji, koja se danas uzima za neupitnu istinu, postoje brojne šupljine. Ako ostavimo po strani argumente o stanju na Kosovu tokom 90-ih i njegovim uzrocima, nesporna ostaje činjenica da su koreni OVK mnogo dublji od 90-ih i vremena srpske dominacije. U stvari, koreni albanske oružane pobune su postavljeni u ranim 70-im, u vreme kada je tadašnja Socijalistička Autonomna Pokrajina (SAP) Kosovo bila „republika po svemu osim po imenu“, kako se u literaturi po pravilu navodi. Tada postavljeni temelji nisu bili samo ideološki. Brojne vođe OVK stupili su u ilegalni separatistički pokret, orjentisan na oružanu borbu, još u vreme komunističke Jugoslavije, u godinama kada su na praktično samostalnom Kosovom u potpunosti politički dominirali Albanci.
Nakon ustavnih promena 1967-1971. SAP Kosovo je bilo federalna jedinica, formalno pokrajina u sastavu republike Srbije, ali je u praksi bila potpuno samostalna. Kosovo je imalo svog predstavnika u Predsedništvu SFRJ, dok je Savez komunista Kosova ima svoje predstavnike u Predsedništvu CK SKJ. Najuticajniji albanski političar, Fadilj Hodža, 1977/1978. je bio potpredsednik Predsedništva SFRJ, drugi čovek Jugoslavije, iza Tita, dok je Sinan Hasani 1986/1987. bio Predsednik Predsedništva SFRJ.
Pokrajina je, kao i republike, imala svoj Ustav, Vladu (Izvršno veće), Skupštinu koja je donosila zakone, javnu i tajnu policiju, Vrhovni sud i javnog tužioca iznad kojih nisu stajali sudstvo i tužilaštvo Srbije. O stepenu samostalnosti Kosova svedoči činjenica da republički organi u Beogradu nisu imali kontrolu nad delom granice pokrajine prema drugim državama (Albaniji), niti su obaveštavani o međunarodnim aktivnostima pokrajina, posetama i prijemima koje su organizovali, već su te informacije dobijali preko saveznih organa. Ustav SAP Kosova je 1974. usvojen na sednici kojoj nije prisustvovao, čak ni formalno, nijedan predstavnik republike Srbije.
Vezanost pokrajine za Srbiju je bila formalna, i bila je definisana sa dva člana republičkog ustava, u kome su pobrojane oblasti čija je „osnovna načela“ trebalo zakonima jedinstveno regulisati za teritoriju čitave republike. Međutim, „osnovna načela“ nisu jasno definisan, pravni termin, pa je stav ustava bilo moguće različito tumačiti. Iz pokrajina su ga tumačili najuže moguće. Kao rezultat, od usvajanja Ustava 1974. pa do proleća 1977. godine Skupština Srbije je usvojila samo 13 zakona koji su važili i na teritoriji pokrajina. Dva zakona su važila u celini, a u ostalih 11 je važilo samo nekoliko opštih, uvodnih članova (u jednom zakonu samo jedan član).
Tokom 70-ih Kosovo je dobilo univerzitet koji je do kraja decenije postao drugi najveći u državi, potom akademiju nauka, ogromna sredstva su uložena u razvoj preko Saveznog fonda za razvoj nerazvijenih… Pored političke, omogućena je i puna nacionalna emancipacija Albanaca, dodatno podstaknuta dozvolom sa saveznog nivoa da institucije iz pokrajine nesmetano sarađuju sa institucijama iz Albanije, iako je Enver Hodžina Albanija odbijala da na nivou država sklopi ugovor o kulturnoj saradnji sa Jugoslavijom, već je saradnju ograničavala isključivo na oblasti u kojima su živeli Albanci i često je zloupotrebljavala.
U čitavom ovom periodu, koji je potrajao do 1989. godine i ustavnih promena, na Kosovu je trajala politička dominacija Albanaca, koja se osećala u svim sferama života. O karakteru te dominacije dovoljno svedoči činjenica da se tokom te dve decenije iz pokrajine iselilo oko 40% Srba.
Pa ipak, upravo u ovom periodu pune nacionalne i političke emancipacije Albanaca u Jugoslaviji došlo je do postavljanja temelja separatističkog pokreta iz koga je tokom 90-ih iznikao OVK. Jedan od četvorice optuženih pred Specijalnim sudom, Jakup Krasnići, tokom prvog pojavljivanja pred sudijama je sebe opisao kao intelektualca koji je bio „prinuđen da se bori za slobodu Kosova“. Krasnići (1951) se politički aktivirao početkom 70-ih, kada je postao član „Revolucionarne grupe Kosova“. Ova ilegalna organizacija je osnovana 1971. godine, nakon neuspeha demonstracija Albanaca na Kosovu i u zapadnoj Makedoniji na kojima je zahtevano proglašenje republike. „Revolucionarna grupa Kosova“ je utemeljena na ideologiji takozvanog „marksizma-lenjinizma“, svojevrsne nacional-staljinističke verzije komunizma, koju je propovedao albanski diktator Enver Hodža. U programskim dokumentima su navodili da je „revolucionarna grupa prethodnica buduće partije“, i da im je cilj povezivanje i zajednički rad sa drugim partijama „ali samo pod uslovom da one kao kompas u svom radu imaju marksističko-lenjinističku teoriju i učenje Partije rada Albanije“. Zalagali su se za tri velika cilja: nacionalno oslobođenje, socijalno oslobođenje i nacionalno ujedinjenje sa Albanijom. Do ovih ciljeva je trebalo doći štrajkovima, demonstracijama i oružanom borbom.
Naslovna strana “Glasa Kosova”, ilegalnog lista koji je štampala “Revolucionarna grupa Kosova”. Jasno je uočljiva klasična komunistička ikonografija.
„Revolucionarna grupa Kosova“ je otkrivena i razbijena od strane policije Kosova tokom 1974. i 1975. godine. Pred sud na Kosovu je izvedeno ukupno 39 lica. Osuđeni su na višegodišnje kazne zatvora zbog separatizma i poziva na rušenje državnog poretka. Pored Jakupa Krasnićija, članovi „Revolucionarne grupe Kosova“ su bili mnogi koji se danas među Albancima na Kosovu slave kao heroji nacionalne borbe: Mehmet Hajrizi, dugogodišnji organizator separatističkog pokreta, urednik ilegalnih listova, tokom 90-ih jedno vreme član Rugovine DSK, član albanske delegacije u Rambujeu i potpredsednik prelazne vlade Kosova nakon rata 1999. godine; Hidajet Hiseni, potpredsednik stranke Ibrahima Rugove, lider militantnog „robijaškog krila“ u stranci (koje su činili pripadnici ilegalnog pokreta osuđivani na kazne zatvora tokom 70-ih i 80-ih), član albanske delegacije u Rambujeu i član političke uprave OVK; Skender Kastrati, još jedan od vođa „robijaškog krila“ u stranci Ibrahima Rugove i organizator OVK; Hilmi Ramadani, takođe jedan od organizatora OVK; Kadri Osmani Mani, organizator ilegalnih grupa i urednik lista „Etnička (Velika) Albanija“; Džafer Šatri, ministar informisanja u samoproglašenoj vladi Kosova tokom 90-ih i blizak saradnik Ibrahima Rugove; potom Binak Uljaj, Selatin Novosela, Fatmir Salihu, Gani Suljaj… Član grupe je bio i Redžep Maljaj, danas slavljen kao „mučenik“, nakon što je izvršio samoubistvo tokom oružanog okršaja sa policijom u Prištini 1984. godine.
Članovi „Revolucionarne grupe Kosova“ koji su izbegli hapšenje u drugoj polovini 70-ih su osnovali dve nove ilegalne separatističke organizacije, na istim ideološkim osnovama na kojima je počivala grupa. O ideološkoj obojenosti svedoče imena grupa: „Organizacija marksista-lenjinista Kosova“, čiji je član bio i danas optuženi Jakup Krasnići, i „Pokret za nacionalno oslobođenje Kosova i drugih Albanskih oblasti“. Obe organizacije su zagovarale ekstremno levičarske ideje Hodžinog marksizma-lenjinizma i kao cilj svoje borbe proklamovale ujedinjenje delova Jugoslavije naseljenih Albancima sa Albanijom, do čega je trebalo doći širenjem propagande među Albancima i pripremom za oružani ustanak. Sve vreme organizacije su održavale vezu sa tajnom policijom Albanije, Sigurimijem. U njih su krajem 70-ih stupili mnogi od danas slavljenih „heroja“ i „mučenika“, poput braće Grvala, Kadrija Zeke…
Ove organizacije su direktni prethodnik OVK. Naime, nakon što su u Nemačkoj u februaru 1982. godine ubijeni uticajni članovi separatističkog pokreta, Jusuf i Bardoš Grvala i Kadri Zeka (pretpostavlja se od strane jugoslovenske SDB), došlo je do ujedinjenja ovih grupa i najsnažnije albanske emigrantske organizacije „Crveni narodni front“. Samo ime govori da je bila u pitanju još jedna ekstremno levičarska organizacija, podržavana od strane Sigurimija, čiji su članovi u periodu 1981-1982. u Belgiji izveli 13 terorističkih napada na jugoslovenske službenike, građane i imovinu, tokom kojih su ubili jednog čoveka a ranili tri.
Ujedinjenje organizacija je izvršeno pod patronatom Enver Hodžine Albanije, preko ambasadora Albanije u Turskoj, Bujara Hodže. Nova organizacija je nazvana „Pokret za albansku socijalističku republiku u Jugoslaviji – PASRJ“ (Lëvizjen për Republikën Socialiste Shqiptare në Jugosllavi – LRSSHJ). Pokret je takođe ideološki počivao na idejama Partije rada Albanije. Zagovarali su potpunu kolektivizaciju poljoprivrednog zemljišta i izgradnju privrede nezavisne i samodovoljne u odnosu na svetsku privredu. Nezaposlenost i nedostatak stanova na Kosovu su želeli da reše potpunim ukidanjem privatne svojine. Tražili su da maksimalne razlike u platama budu 1 naprema 3. Zagovarali su zabranu religije, kao što je to bilo učinjeno u Albaniji.
Pokret je u Jugoslaviji delovao ilegalno. Rukovodstvo organizacije se nalazilo u inostranstvu. Na terenu su organizovani okružni komiteti, sastavljeni od nekolicine proverenih članova koji su potom osnivale manje ćelije. Ideja je bila da nijedan član ne zna sve druge članove komiteta, čime je smanjivana mogućnost za provale tajne policije. Od članova i simpatizera pokreta se očekivalo da izvršavaju zadatke kada se to od njih zatraži, da dalje šire organizaciju i da budu spremni za veće akcije, poput demonstracija i podizanja ustanka, kada stigne takva naredba.
Promotivni poster „Narodnog pokreta Kosova“, sa jasno označenim ciljem – granicama Velike Albanije
Do kraja 80-ih pokret je nekoliko puta menjao ime. Tokom 1985. godine preimenovan je u „Narodni pokret za Republiku Kosovo“ (alb. Lëvizja Popullore për Republikën e Kosovës – LPRK), a potom krajem decenije u „Narodni pokret Kosova“ (alb. Lëvizja Popullore e Kosovës – LPK). OVK je 1993. godine formirana kao oružano krilo ovog pokreta.
Ključni lideri OVK su separatističkom pokretu pristupili krajem 70-ih, kada je Kosovo uživalo široku samostalnost u okviru Jugoslavije i kada republika Srbija nije imala praktično nikakvog uticaja na odnose u pokrajini. Jašar Salihu se pokretu pridružio 1979. Tokom izbijanja albanske oružane pobune 1998. bio je na čelu fonda „Domovina zove“, koji je prikupljao sredstva za borbu OVK. Krajem 70-ih u pokret je stupio i Ram Buja, još jedan od lidera militantne „robijaške struje“ u Rugovinom DSK, a za vreme rata 1998-1999. član Političkog direktorata OVK. Bardulj Mahmuti, portparol OVK tokom 1998. godine, u pokret je stupio 1983. Gani Geci, direktni izvršitelj napada na policiju i Albance lojalne Srbiji još od 1993. godine, takođe se tokom 80-ih pridružio pokretu. Za pokušaj ubistva mu je suđeno 1986. godine. U istom periodu pokretu se pridružio i Adem Jašari, danas najpoznatiji vođa OVK i kultna ličnost albanskog nacionalnog pokreta.
Spomen ploča u Кičevu, Makedonija, postavljena na mestu gde je održan sastanak rukovodstva „Narodnog pokreta Кosova“, 24. aprila 1993. godine. Na ovom sastanku je pokret preimenovan u „Narodni pokret za Republiku Кosovo“ i odlučeno da se za nju mora boriti svim metodama, uključujući oružje. U toj borbi je trebalo sarađivati sa svima, ali ne i sa kolebljivcima, što je bila jasna aluzija na Rugovin DSК. U zaključcima sa sastanka je navedeno da se ruka mora pružiti i Albancima iz Crne Gore i Makedonije, koji su nepravedno otrgnuti od matice, i pate pod „Srbo-Crnogorsko-Makedonskim okupatorima“. Na sastanku su učestvovali Hašim Tači, Azem Sulja i druge kasnije vođe OVК.
Krajem osamdesetih članovi pokreta su postali Kadri Veselji i Hašim Tači. Takođe, u pokret je tada stupio još jedan od članova prvobitnog „Generalštaba“ iz 1994. godine, Džavit Haljiti, za koga se pretpostavlja da će vrlo brzo takođe biti optužen pred Specijalnim sudom, kao i Azem Sulja, jedan od organizatora albanskih demonstracija 1982. i učesnik u terorističkom napadu na policiju 1993. godine, kada su ubijena dva policajca. Takođe, tokom 80-ih deo separatističkog pokreta je postao i Ali Ahmeti, vođa albanske pobune tokom rata u Makedoniji 2001. godine, koga su nedavno ispitivali tužioci Specijalnog suda u Hagu.
Deo odgovora na žalbu Ganija Кrasnićija, Hisnija Tačija i Jakupa Кrasnićija, na presudu donesenu pred sudom u Prištini 1981. godine, kojom su osuđeni na višegodišnje kazne zatvora.
Pored glavnih organizatora oružanog ustanka OVK 1998. godine, separatističkom pokretu su tokom 70-ih i 80-ih pristupili i mnogi od kasnijih lokalnih vođa OVK, i potom lokalnih političkih funkcionera nakon rata. Ganiju Krasnićiju, organizatoru OVK u Mališevu i okolini, i gradonačelniku Mališeva nakon rata, suđeno je 1981. zajedno sa Jakupom Krasnićijem. U optužnici stoji da je Gani održavao veze sa Sigurimijem i primao instrukcije za svoj ilegalni rad iz Albanije.
Jedan od osuđenih 1981. godine je bio i Ismail Haradinaj, organizator „Dečanskog komiteta“, stric braće Haradinaj i otac Nasima Haradinaja, danas predsednika udruženja veterana OVK, nedavno uhapšenog zbog ometanja rada Specijalnog suda. I sam Nasim je 1981. osuđen zbog učešća u aktivnostima ilegalnog separatističkog pokreta. U trenutku suđenja bio je maloletan, a u pokretu je bio aktivan već nekoliko godina.
Iz svega navedenog je jasno da su idejni osnovi OVK postavljeni mnogo pre nego što su institucije republike Srbije preuzele kontrolu nad pokrajinom Kosovo 1989. godine. Mnogi od lidera OVK su u separatistički pokret stupili tokom 70-ih, kada iz Beograda nije bilo javnih poziva na promenu ustava i kada su albanski političari u pokrajini očekivali da će u narednom krugu ustavnih promena Kosovo postati republika u okviru Jugoslavije. Jakupu Krasnićiju, Hidajetu Hiseniju, Skenderu Kastratiju, Mehmetu Hajriziju i drugima to nije bilo dovoljno. Zadojeni staljinističkim idejama Envera Hodže i opijeni nacionalizmom, želeli su jedno i isključivo stvaranje Velike, ili kako su oni govorili, Etničke Albanije. Takvu ideologiju je tokom 80-ih prihvatila većina kasnijih organizatora i vođa OVK, uključujući četvoricu kojima se sada sudi. Sa slomom komunizma u Albaniji 1992. staljinističke ideje su sklonjene u stranu, simbolički je, kako se govorilo, crvena zastava zamenjena zastavom SAD, ali su nacionalističke ideje ostale.
Ovi delovi biografija vođa OVK nisu tajna na Kosovu. Naprotiv, o periodu „ilegalije“ (70-te i 80-te) sa ponosom se govori, objavljuju se knjige i uzdiže borba nacionalnih heroja. Međutim, međunarodni „eksperti“ ove činjenice po pravilu prećutkuju, dok političari sa Kosova za međunarodnu javnost govore „mladim idealistima“ koji su se 1993/1994. ujedinili u otporu „okupatoru“.
U brojnoj literaturi na engleskom jeziku o borbi OVK učešće njenih vođa u marksističko-lenjinističkim organizacijama tokom 70-ih se prećutkuje, naziva srpskom propagandom, ili se relativizuje staljinistička ideologija ovih grupa i insistira na njihovoj borbi za nacionalne ciljeve. Činjenica ostaje da nema govora o „mladim idealistima“ koji su se okupili 1993. godine, već se isključivo može govoriti o ekstremnim nacionalistima koji su godinama pripremali podizanje pobune.
Događaji na Kosovu tokom 90-ih su uticali da nacionalističke ideje o potrebi oružane borbe za nezavisnost Kosova steknu veći broj pristalica. Ali, ne sme se zaboraviti da je represivni režim koji je iz Beograda zaveden dobrim delom bio posledica nacionalističkih težnji Albanaca iz ranijeg perioda (što ne opravdava i ne umanjuje počinjene zloupotrebe i diskriminaciju Albanaca). Pobuna OVK nije bila nikakva reakcija na „srpski genocid“, već sprovođenje plana osmišljenog decenijama ranije. Jakup Krasnići je pred Specijalnim sudom izjavio da je „bio prisiljen da se bori za slobodu Kosova“. U stvari, Krasnići se pune dve decenije borio za ideje Envera Hodže i veliku Albaniju. Hodža je umro, komunizam je doživeo krah, ali je ideja Velike Albanije nastavila da živi.
*Zabranjeno je svako komercijalno korišćenje delova teksta, ili teksta u celini, bez dozvole autora. Svi tekstovi objavljeni na sajtu su velikim delom napisani na osnovu dokumentacije koja se nalazi u posedu autora. Svako neovlašćeno korišćenje biće predmet tužbe.
Leave a Reply